سلام!

شب رحلت مرحوم قیصر _شادی روحش صلوات_بود داشتم از جایی بر می گشتم که از رادیو یک شعر فوق العاده زیبا ونو وبا دیدی جدید رو شنیدم و در آخر مجری گفت که این شعر ازقیصر امین پورهو من از همون موقع تا الان تیکه هایی از اون شعر رو که حفظ کرده بودم تکرار می کردم و هر سری که همون تیکه های اندک رو تکرار میکردم کلی عشق وحال می کردم!تا اینکه به وبلاگی سر زدم که این شعر را کامل نوشته بود ومن هم بدون فوت وقت این زیبا واره _ترکیب جدیده!_رو برای شما از همون وبلاگ به این آدرس نقل میکنم:

       پیش از اینها
پیش از اینها فکر می کردم خدا                 خانه ای دارد میان ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها                      خشتی از الماس و خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور                    بر سر تختی نشسته با غرور

ماه، برق کوچکی از تاج او                         هر ستاره، پولکی از تاج او
اطلس پیراهن او، آسمان                          نقش روی دامن او، کهکشان
رعد و برق شب، طنین خنده اش               سیل و طوفان، نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او، آفتاب                              برق تیغ و خنجر او، ماهتاب
هیچ کس از او آگاه نیست                         هیچ کس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود                    از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین                خانه اش در آسمان، دور از زمین
بود، اما در میان ما نبود                           مهربان و ساده و زیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت                 مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم، از خود، از خدا            از زمین، از آسمان، از ابرها
زود می گفتند: این کار خداست                 پرس و جو از کار او کاری خطاست
هر چه می پرسی، جوابش آتش است       آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند                  تا شدی نزدیک، دورت می کند
کج گشودی دست، سنگت می کند            کج نهادی پا، لنگت می کند
تا خطا کردی، عذابت می کند                    در میان آتش، آبت می کند

با همین قصه، دلم مشغول بود                 خوابهایم، خواب دیو و غول بود
خواب می دیدم که غرق آتشم                  در دهان شعله های سرکشم
در دهان اژدهایی خشمگین                     بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم، بی صدا              در طنین خنده خشم خدا
نیت من، در نماز و در دعا                         ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می کردم، همه از ترس بود             مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه                     مثل تنبیه مدیر مدرسه
تلخ، مثل خنده ای بی حوصله                   سخت، مثل حل صدها مسأله
مثل تکلیف ریاضی سخت بود                   مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر             راه افتادم به قصد یک سفر
در میان راه، در یک روستا                        خانه ای دیدیم، خوب و آشنا
زود پرسیدم: پدر، اینجا کجاست؟              گفت: اینجا خانه خوب خداست!
گفت اینجا می شود یک لحظه ماند           گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضوئی، دست و رویی تازه کرد              با دل خود، گفتگویی تازه کرد
گفتمش: پس آن خدای خشمگین             خانه اش اینجاست؟ اینجا، در زمین؟
گفت: آری، خانه او بی ریاست                  فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است                 مثل نوری در دل آئینه است
عادت او نیست خشم و دشمنی               نام او نور و نشانش روشنی
خشم، نامی از نشانیهای اوست              حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی، شیرین تر است                مثل قهر مهربان مادر است
دوستی را دوست، معنی می دهد            قهر هم با دوست، معنی می دهد
هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست         قهری او هم نشان دوستی است

تازه فهمیدم خدایم، این خداست              این خدای مهربان و آشناست
دوستی، از من به من نزدیکتر                  از رگ گردن به من نزدیکتر
آن خدای پیش از این را باد برد                 نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود                  چون حبابی، نقش روی آب بود
می توانم بعد از این، با این خدا               دوست باشم، دوست، پاک و بی ریا
می توان با این خدا پرواز کرد                   سفره دل را برایش باز کرد

می توان درباره گل حرف زد                    صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد   
چکه چکه مثل باران راز گفت                  با دو قطره، صد هزاران راز گفت
می توان با او صمیمی حرف زد                 مثل یاران قدیمی حرف زد
می توان تصنیفی از پرواز خواند               با الفبای سکوت، آواز خواند
می توان مثل علفها حرف زد                   با زبانی بی الفبا حرف زد   
می توان درباره هر چیز گفت                   می توان شعری خیال انگیز گفت
مثل این شعر روان و آشنا :                   «پیش از اینها فکر می کردم خدا ...»    
                                          قیصر امین پور

دیدگاه‌های دیگران ()

با سلام ونام خدایی که شور انداخت در جام رهایی

مثل اینکه طبقه سنت باید یک حسن مطلع برای وبلاگ داشته باشم یک معرفی نامه امامن میخوام سنت شکنی کنم حالا بیدید. انصاف دهید که کاره سختی است_از خودگفتن رو میگم-و اگر هم به من حق نمی دید باشه عیبی نداره لااقل می گم برای من سخته! واز سوی دیگر وقتی یک کس دیگری که هنرمنده وتونسته از خودش بگه وخیلی هم زیباگفته چرا از اون استفاده نکنم و تازه همان حرفهایی رو بگه که برام گفتنش سخته پس با این دلایل متقن حتمآ قانع شدین که چرا شعر پایین را میارم نه؟ همچنین هدف از اینکه مینویسم و وبلاگ داری می کنم این گفتنش سخت نیست ولی به دلیل دومی که در بالا اشاره شد-ر.ک بالا!_این را هم از دیگری اوردم-که البته این دیگری با با دیگری قبلی فرق داره!- وبرای زیباشدن این نوشتار و اینکه خداوند همواره به همه ی ما توجه خاص کنند نیایشی در انتهای این متن از دل من ولی باز هم از زبان دیگری اوردم که اگر مستجاب شود همهی مشکلات ما را حله!

حالا یکی یکی توجه بفرمایید:

اول اینکه من کیم از کجا اومدم وخیلی چیزای دیگه رو دکتر مظاهر مصفا خیلی ناز گفته که من متن این شعررا از این وبلاگ نقل میکنم:

     مردی ز شهر هرگزم از روزگار هیچ                  جان از نتاج هرگز تن از تبار هیچ

     از شهر بی کرانه ی هرگز رسیده ام               تا رخت خویش باز کنم در دیار هیچ

     از کوره راه هرگز و هیچم مسافری                 در دست خون هرگز و در پای خار هیچ

    در دل امید سرد و به سر آرزوی خام               در دیده اشک شاید و بر دوش بار هیچ

     در کام حرف بوک و به لب قصه ی مگر            بر جبهه نقش کاش و به چهره نگار هیچ

     دنبال آب زندگی از چشمه سار مرگ              جویای نخل مردمی از جویبار هیچ

    دست از کنار شسته نشسته میان موج           پا بر سر جهان زده سر در کنار هیچ

    اصلی گسسته مانده تهی از امید وصل         فرعی شکسته گشته پر از برگ و بار هیچ

   خون ریخته ز دیده شب و روز و ماه و سال         در پای شغل هرگز و در راه کار هیچ

   دیوانه ی خرد ور و فرزانه ی جهول                    عقل آفرین دشت جنون هوشیار هیچ

   با عز اقتدار و به پا بند ذل و ضعف                     با حکم اختیار و به دست اختیار هیچ

   هم خود کتاب عبرت و هم اعتبار جوی             از دفتر زمانه ی بی اعتبار هیچ

   چندی عبث نهاده قدم در ره خیال                     یک چند خیره کوفته سر بر جدار هیچ

  عمری فشانده اشک هنر زیر پای خلق            یعنی که کرده گوهر خود را نثار هیچ

   قاف آرزوی باطلم از دشت پر غراب                 سیمرغ جوی غافلم از کوهسار هیچ

    نا آمده نتاجی ام از پشت هول و وهم            نا بافته نسیجی ام از پود و تار هیچ

   گم کرده راه پیکی ام از شهر بی نشان           پیغام پر ز پوچ رسانم به یار      هیچ

   خاموش قصه گویم و گویای اخرسم                بی پای باد پویم   در رهگذار     هیچ

   گویایی سکوتم و بی تابی درنگ                   تمکین بی قراریم و بی قرار هیچ

   صراف سرنوشتم و سنجم بهای خاک          نقاد باد سنجم و گیرم عیار هیچ

   بیع و شرایی خونم و بیاع داغ و درد              بازارگان مرگم و گوهر شمار هیچ

   جنس همه زیانم و سودای هیچ سود          سودا گر خیالم و سرمایه دار هیچ

    سیم سپید سوخته ام در شرار پوچ             زر امید باخته ام در قمار هیچ     

    گنجینه ی دریغم و ویرانه ی فسوس            اندوهگین بیهده افسوس خوار هیچ

    آیای بی جوابم امای بی دلیل                      گفتار پوچ گونه و پنداروار هیچ

    نا پایدار کوهم و بر جای مانده سیل              گردون نورد گردم و گردون سپار هیچ

   گردنده روزگارم چرخنده آسمان                    لیل و نهار سازم و لیل و نهار هیچ

   پرگار سرنگونم و عمری به پای سر             برگرد خویش دور زده در مدار هیچ

  عزلت نشین خانه ی بی آسمانه ام            محنت گزین بی در و پیکر حصار هیچ

  سرمست هوشیاری و هشیار مستی ام    بر لب شراب هرگز و در سر خمار هیچ

  اندیشه ی محالم و سودای باطلم               معنی تراز صورت و صورت نگار هیچ

  در وادی فریبم و لب تشنه ی سراب           در خانه ی دروغم و چشم انتظار هیچ

  آزاده ی اسیرم و گریان خنده روی               گریان ز چشم خنده برین روزگار هیچ

  بد نامی حیاتم و بر صفحه ی زمان              با خون خود نگاشته ام یادگار هیچ

  صلح آزمای جنگم و پیکار جوی صلح           بی هم نبرد هرگز و چابک سوارهیچ

   تیر هلاک یافته ام از شغاد کید                  خط امان گرفته ز اسفندیار هیچ

   بر دوش خویش کشته ی خود را گرفته ام   تا ظلم گاه معدلت از کار زار هیچ

  محکوم بی گناهم و معصوم بی پناه          مظلوم بی تظلم و مصلوب دار هیچ

  دردم از این که تافته ام از امید سرد           داغم از این که سوخته ام در شرار هیچ

  کس خواستار هرگز هرگز شنیده اید           یا هیچ دیده اید کسی دوستار هیچ

  آن هیچ کس که هرگز نشنیده ای منم      هم دوستار هرگز و هم خواستار هیچ

و دوم انکه چرا مینویسم رو مرحوم قیصر امین پور-شادی روحش صلوات-به زیبایی هر چه تمام تر بیان کرده که من این را در کتابچه ی پنچ شنبه های روزنامه ی همشهری دیم و از همان جا نقل میکنم:

نه از مهر و نه از کین مینویسم

نه از کفر و نه از دین مینویسم

دلم خون است می دانی برادر؟

دلم خون است از این مینویسم

و سوم و آخر انکه این نیایشی است از دکتر ضیا موحد که از کتاب مشتی نور سرد نقل میکینم:

خدایا

آسان بودن دشوار است

آسانم کن!

خداوندا کلام تو بودن دشوار است

بارانم کن!

خدایا

خداوندا

آن نیستم که بایدم

آنم کن!

آمبن زیبا بود؟با این شناسنامه تقلیدی احتمالآ با خیلی از شما برادر و هم ریشه بشم!

به هر حال منتظر نظرات شما هستم

یاعلی

دیدگاه‌های دیگران ()